Zonder echte reden en meer onbewust dan bewust, begon ik in augustus aan de serie Turning Point: 9/11 and the war on terror op Netflix. De historische beelden van het binnenvliegen en het instorten blijven surrealistisch en tarten nog steeds iedere verbeelding. Het onvoorstelbare gebeurde. Het zou niet blijven bij New York. Ook een persoonlijke keerpunt.
Het is in september van dit jaar twintig jaar geleden. 2.606 mensen verloren het leven in de World Trade Center Towers in New York. 176 daarvan waren collega's. Met 25 werkte ik intensief samen en in het bijzonder met Wendy, Christopher, Julie, Donna en Donna. Hun kantoren bevonden zich op verdiepingen 98 tot en met 105 in de zuidelijke toren. De toren die door vlucht 175 van United Airlines om 9:03 a.m., 16½ minuut na de noordelijke toren, werd geraakt. De toren die om 9:59 a.m. als eerste instortte waardoor ze het leven lieten. Onschuldig en op de verkeerde plaats op het verkeerde moment.
Vanuit Europa werd direct een team van collega's gevraagd om naar New York af te reizen om te helpen. Op het laatste moment werd dit afgeblazen. Ruim een jaar later was ik wel op ons nieuwe kantoor in New York. Alle interne systemen waren in recordtijd weer up & running. Voor de collega's die het overleefden duurde het veel langer. Voor velen werd het nooit meer hetzelfde. Sommigen wilden niet meer in een wolkenkrabber werken en sliepen in hotels alleen nog maar op de begane grond. En altijd oog voor waar de nooduitgangen zich bevonden bij een bezoek aan een pand.
Rond deze tijd dringt het weer door dat ik net als oud-collega Rob wél in de conference call met het internationale team in New York had kunnen zitten; live getuige van de ramp. En het had zo maar gekund dat ik die dag ook aanwezig was geweest bij de vergadering over die bewuste internationale klant op ons kantoor in New York. Had ik het ook overleefd net als Klaus, Robin en Clyde?
Twintig jaar is voorbij gevlogen en steeds meer is 9/11 bij mij naar het onbewuste verschoven. Ik werk al jaren in een kantoorgebouw van 17 verdiepingen hoog in Rotterdam. Slaap probleemloos in ieder hotel en skip in het vliegtuig weer vrolijk de veiligheidsinstructies. Ondanks het feit dat terrorisme letterlijk steeds dichterbij is gekomen, denk ik dat ik mijn leven er niet door laat beïnvloeden. Denk ik.
Het wegebben van mijn angst en gevoel van onveiligheid is mede het gevolg van een ongekende golf aan veiligheidsmaatregelen die impact hebben op ons dagelijks leven. Overal camera’s in Nederland, betonblokken voor gebouwen, data-uitwisseling tussen overheden en landen en je altijd moeten kunnen identificeren. Mijn kinderen weten niet beter; voor hen is het normaal. Ook in de lijstje van top 10 bedrijfsrisico’s neemt terrorisme al lang niet meer een prominente plaats in.
Toch als ik heel eerlijk ben, wordt mijn leven er nog wel door beïnvloed. Bewust mijd ik na al die jaren nog steeds massale evenementen in het buitenland. En bij de marathon van Rotterdam denk ik ieder jaar weer: zal ik wel meelopen? Ook veroorzaken de ontwikkelingen in Afghanistan emotionele flashbacks.
Heeft de jarenlange economische voorspoed in Nederland ons in slaap gesust? Zijn we crisismoe door de pandemie? Het voelt reëler dan ooit. Het zal toch niet?
Column voor het Rotterdamse zakenmagazine Friends in Business.
Publicatiedatum: 01 september 2021